Tatry, nie Tatry.

Miała być wycieczka w Tatry. I była. Mam tylko nadzieję, że to były Tatry bo niewiele było widać. .
Nie było po co pchać się na Kasprowy Wierch więc wybraliśmy się na wycieczkę z Kuźnic nad Czarny Staw Gąsienicowy.

Grzecznie płacimy za bilety wstępu do TPN.

Chwila podejścia i jesteśmy na rozdrożu - Nosal czy Hala Gąsienicowa ?

Kierunek Hala Gąsienicowa.

Idziemy lasem.

Wciąż idziemy...Mgła...

To chyba Skupniów Upłaz. Wciąż pod górę.

Mgła. Taka piękna...

Mgła. Taka tajemnicza...

Po półtorej godzinie docieramy do Przełęczy między Kopami.

Przełęcz między Kopami i wszystko jasne.

Po chwili napawania się widokami ruszamy dalej.

Schodzimy na Halę Gąsienicową.

Hala Gąsienicowa otulona mgłą.

Hala Gąsienicowa.

Hala Gąsienicowe. Góry gdzieś tam...we mgle.

Ruszamy do Murowańca.

 Schronisko PTTK Murowaniec. Pierwszy dłuższy przystanek. Pyszny żurek.

Murowaniec okraszony mgłą.

Żurek, żurkiem ale szkoda było czasu na oddawanie się miłemu ciepełku. Coś jeszcze trzeba było próbować zobaczyć.

Kierunek Czarny Staw Gąsienicowy.

Mgła kamienista.

No! To jesteśmy na miejscu czyli nad Czarnym Gąsienicowym Stawem. Chyba...

Piękne widoki - warto było się tu wspinać. Turyści zaskoczeni przejrzystością powietrza.

Czarny Staw Gąsienicowy - widok na lustro wody.

Czarny Staw Gąsienicowy - widok na kamienie.

Czarny Staw Gąsienicowy - widok na góry.

 Miałem mgliste uczucie, że byłem w malowniczym miejscu. No ale ile można podziwiać takie widoki ? Z ciężkim sercem ruszyliśmy z powrotem.

Mgła się nieco uniosła.

Znowu Przełęcz między Kopami i piękne widoki.

Szlak w kierunku Nosala. My ruszamy przez Dolinę Jaworzynki.

Dolina Jaworzynki.

Dolina Jaworzynki.

Dolina Jaworzynki

I na tym zakończyła się nasza mglista przygoda z Tatrami. Towarzystwo wyborne, widoki żadne.

Na szlaku. Śnieżnik nad chmurami.

Słoneczna i ciepła pierwsza październikowa niedziela to idealny czas na zdobycie Śnieżnika i kolejnych punktów na GOT. Aby wykonać plan musieliśmy skrócić poranne wylegiwanie się pod pierzyną i jechać samochodem ponad 2 godziny do Kletna. Góry przywitały nas słońcem i wiatrem.

Kletno. Ruszamy ku Jaskini Niedźwiedziej.

Pierwszy przystanek to Jaskinia Niedźwiedzia. Po drodze do niej spotkaliśmy źródło wody mineralnej i pozostałości po kamieniołomach.

Woda słabo zmineralizowana ale za darmo.

Efektowna fontanna - do poboru wody służy jednak normalny kran.

Pozostałość po kamieniołomach. W czasach gdy prowadzono wydobycie, wycieczki zatrzymywano na czas odstrzału.

Okolice Jaskini Niedźwiedziej.

Trudność podejścia - zero.

Szast-prast i byliśmy w Jaskini Niedźwiedziej. Kupno bez uprzedniej rezerwacji biletu do zwiedzania jaskini jest jak spotkanie żywego egzemplarza Ursus Spelaeus - niemożliwe. Ale obejrzeć co nieco można.

Zrobiło się nieco niebezpiecznie.

Długo w pawilonie wejściowym nie zabawiliśmy. Pieczątki do książeczki GOT i w drogę.

Pień radiostacja:)

Szlak na Przełęcz Śnieżnicką.

W końcu, po ponad godzinie dotarliśmy na Przełęcz Śnieżnicką.

Kapliczka Czterech Patronów na Przełęczy Śnieżnickiej.

Tu byliśmy jako "rzecze" mapa.

Przełęcz Śnieżnicka zostawiamy za sobą i idziemy wygodną utwardzaną drogą prosto do schroniska.

Po niecałym kwadransie przybyliśmy do schroniska. Chcieliśmy zatrzymać się w nim w drodze powrotnej tak więc zadowoliliśmy się tylko wbiciem pieczątek i napojami.

Schronisko pod Śnieżnikiem - widok ze ścieżki na Śnieżnik.

 Idziemy na Śnieżnik. Został już nam ostatni odcinek.

To już??? Nie, to Jaskółcze Skały.

Jeszcze kawałek drogi ale przy takiej pogodzie lżej iść.

 A po drodze piękne "okoliczności przyrody"

Podejście na Śnieżnik.

To już Czechy.

Widok na Mały Śnieżnik.

No i w końcu stanęliśmy na szczycie a raczej rozległej polanie, z której rozciągała się fantastyczna panorama na czeską i polską stronę.

Tą kupkę kamieni uznałem za szczyt Śnieżnika:)

Wystające stalowe elementy to pozostałości po wieży widokowej.

Piękne widoki wyzwalają uczucie:)

Piękna pogoda równa się dużo turystów.

Słońce i miękka trwa zachęcały do rozłożenia się.

Piknik nad chmurami.

Kto miał ochotę korzystał ze słońca i wylegiwał się na miękkiej trawie. Żal było schodzić znad chmur.

Wracamy.

Atrakcja nie lada.

I to była ostatnia  punktowana wycieczka w tym roku. Fajne sześć godzin na szlaku.